Pani Wena

Witam po długiej nieobecności spowodowanej brakiem czasu, spowodowanego z kolei zbliżającymi się egzaminami! Witam tylko dlatego, iż się rozchorowałam i siedzę w domu zamiast cierpieć w szkolnej ławce. Przeziębienie się opłaca. (czasem) Jak pewnie zauważyliście ponadrabiałam również Wasze blogi. Jeśli u kogoś pominęłam choćby jeden post - pisać. (Olu u Ciebie dzisiaj powinnam skończyć ten ostatni) Opowiadanie pod wpływem chwili, zainspirowane jednym zdaniem, które napisałam do Oli, gdy wysyłałam pracę na jej konkurs, który polecam, a jest on tutaj. Prace można nadsyłać do 15 marca, nie do 28 lutego. ;)

Opowiadanie miało ilustrować nasze relacje z tytułową Panią Weną. Nasze, czyli pisarzy. Zapraszam do czytania. (i komentowania)

Pani Wena

Monika siedziała nad opowiadaniem z polskiego chyba ze dwie godziny, a i tak nic oprócz pierwszego zdania „Dawno, dawno temu w krainie zwanej Awangardą żył sobie pewien król” nie przychodziło jej do głowy. Westchnęła głęboko i ukryła twarz w dłoniach.

- Litości – jęknęła. – Czemu przychodzi mi do głowy tylko myśl o krwiożerczym smoku, pożerającym króla już w drugim zdaniu?

- To może właśnie o tym powinnaś napisać? – rozległ się za nią głęboki, kobiecy głos, który z pewnością nie należał do jej matki ani siostry. Obróciła się i ujrzała wysoką kobietę w długiej, ciemnofioletowej, lekko błyszczącej sukni z ciemnobrązowymi włosami, sięgającymi jej do pasa, wiankiem na głowie i różdżką, jaką mają małe dziewczynki do stroju królewny.  Monika otworzyła szeroko oczy na jej widok.

- K-Kim jesteś? – spytała zdziwiona i z lekka oszołomiona.

- Jestem Wena – odpowiedziała kobieta od niechcenia, jakby to było oczywiste. – Ale dla ciebie Pani Wena.

- Pani Wena – powtórzyła machinalnie Monika.

- No tak. A myślałaś, że kim? Wiosną?

Monice przemknęło przez myśl, że z tą różdżką i wiankiem na głowie rzeczywiście wygląda trochę jak Wiosna, ale nie powiedziała tego głośno.

- Co tu robisz? – spytała zamiast tego.

- A czy przypadkiem mnie nie potrzebujesz? Jestem zawsze tam, gdzie pisarze – oznajmiła wyniośle. Monika stwierdziła, że nie zabrzmiało to zbyt majestatycznie, zwłaszcza, że w tym momencie Pani Wenie trochę zjechał wianek i musiała go poprawić.

- A właściwie to… czemu mi nie pomagasz, skoro już tu jesteś?! – wybuchła Monika.

- Ależ przecież pomagam. Myślisz, że skąd wziął się krwiożerczy smok? – odparła niewzruszona Pani Wena, obracając różdżkę między palcami.

Monikę zatkało na chwilę.

- Ale przecież to bez sensu – mruknęła.

- A masz jakiś inny pomysł?

Monika westchnęła i odwróciła się z powrotem do komputera.

- Niby racja…

Zaczęła pisać. W końcu miała już parę zdań: „Dawno, dawno temu w krainie zwanej Awangardą żył sobie pewien król. Niestety, król ten dwa dni temu został pożarty przez krwiożerczego smoka, który przyleciał z Północy. Północ była krajem smoków. Zielonych i czerwonych. Czerwone były krwiożercze, a zielone roślinożerne. Jak można było się domyślić, smok królobójca był czerwony. Wszyscy się go bali.”

Pani Wena zajrzała Monice przez ramię.

- Nie, nie kochana, to ostatnie zdanie jest bez sensu.

- Czemu? – spytała zdziwiona dziewczynka.

- Dlaczego motłoch miałby się bać smoka, który zjadł znienawidzonego przez nich króla?

- A skąd wiesz, że był znienawidzony przez lud?

- Przecież ja to wymyślam.

Ten argument ostatecznie przekonał Monikę i zmieniła zdanie: „Wszyscy się go bali.” na „Wszyscy się radowali faktem pożarcia króla-tyrana.”

- No, tak zdecydowanie lepiej – wyraziła swą aprobatę Pani Wena.

Monika napisała kolejnych kilka zdań, gdy w pewnym momencie Pani Wena krzyknęła dziewczynce do ucha: „Nie!”. Monika drgnęła i popatrzyła na nią z wyrzutem.

- Co?

Pani Wena miała skwaszoną minę.

- Czerwone smoki miałyby być krwiożercze? Przecież one są takie słodkie.

Monika musiała przyznać jej rację. Zmieniła kolejny fragment: „Czerwone były krwiożercze, a zielone roślinożerne. Jak można było się domyślić, smok królobójca był czerwony.” na „Zielone były krwiożercze, a czerwone roślinożerne. Jak można było się domyślić, smok królobójca był zielony.” Tak, tak zdecydowanie było lepiej.

Napisała kolejnych kilka zdań, a w tym czasie Pani Wena usadowiła się wygodnie na kanapie. Nagle wszelkie pomysły po prostu uciekły z głowy Moniki. Dziewczyna siedziała chwilę oniemiała, po czym obróciła się do Pani Weny i spiorunowała ją wzrokiem.

- Czemu to zrobiłaś?

Pani Wena tylko wzruszyła ramionami z naburmuszoną miną, jak kobieta, która obraża się na mężczyznę i chce, żeby sam zgadł o co chodzi.

- Słuchaj kobieto, muszę to opowiadanie napisać na jutro, a jest już siedemnasta, więc może byś mi pomogła! – zdenerwowała się Monika.

Pani Wena ponownie tylko wzruszyła ramionami i obróciła głowę do ściany. Monika spojrzała z powrotem na komputer, jednak wiedziała, że bez pomocy Pani Weny nic nie napisze. Westchnęła więc ciężko, podeszła do naburmuszonej kobiety na kanapie i zaczęła ją przekonywać do pomocy, używając jak najmilszych słówek. Zajęło jej to dobrą godzinę, aż w końcu podłechtane ego Pani Weny stwierdziło, że znów może pomóc. Usiadły więc obie do komputera i zaczęły kontynuować opowiadanie pod tytułem „Opowieści z Awangardy”.  Monika musiała przyznać, że polubiła tę rozkapryszoną, wykurzająca, mająca dziwne pomysły Panią Wenę. Pomyślała, że chyba chciałaby się z nią zaprzyjaźnić.

***

Brwi pani z polskiego wędrowały coraz wyżej i wyżej, w miarę jak czytała opowiadanie Moniki. W końcu spojrzała na dziewczynkę.

- Zdaje się mówiłaś wczoraj, że to będzie opowiadanie o miłym władcy spokojnej krainy, którą zaatakuje smok, lecz zostanie szybko pokonany przez króla, którego poddani zaczną kochać jeszcze bardziej? Tymczasem czytam tu, o królu-tyranie, który został pożarty już w drugim zdaniu, a główną postacią jest tu smok terroryzujący krainę i zostający na koniec królem. Możesz mi to wyjaśnić?

Monika wzruszyła ramionami i z niewinną minką odpowiedziała:

- Pani Wena ma czasem dziwne pomysły.